تاج رحيم
سلام عليکم انکل
يو دوه نا، پوره شل زامن لونړه ئې وو ـ پخپله حساب اوجنگوئ چې د ټولو کشر د يو کال وه او په لاره کې بريک نه وي راغلې نو د ټولو مشر به د سو کالو وه ؟ په کور کې ئې يوه نوکره هم وه ـ وائي چې مشر هلک ئې پيدا شوې وه نو د هغه وخت نه ورکره ده ـ يونوکر هم ورکره وه چې د ورزې به باغبان وه او د شپې به ئې سوکيداري کوله ـ دوئې خزه خاوند لا سيوا وو کنې دغه کور کې دوئې له زائې نه وه ـ ما ور له خه سلاح ورکړې وه چې ټول نارينه په جومات کې سملئ ـ هسې په زوره زوري په کور کې زکه ميشته وو چې د کور ټوله خرچه د دوئي په سر وه ـ
په ټول چم گاونډ کې د سيکټري ساحب په نامه ياديدو ـ د کومې درجې سيکټري وه ، ما ئې لټون چرې نه وه کړې زکه چې زۀ د دې سوچ نه وزگار شوې نه وم چې دا دوه ويش بنديان په دغه سرکاري بنگلې کې په سه جوړ زائيگي ـ سرکاري بنگله لويه وه خو د دومره کسانو د پاره خو نه وه ـ د سرونټ کواټر دوه کمرې وې نو هغې کې دوه نوکره اوسيدل ـ په يو بيډ روم کې دوئې خزه خاوند، پاتې دوه بيډ رومه او يو ډرائينگ روم ـ ډرائينگ روم د ميلمنو د ناستې وه ـ نو دوه بيډ رومه کي شل هلکان جينکئ په سه رنگ اوسيدل ؟ د سيکټري ساحب نه مې يو سو واري تپوس اوکړو خو هغه به خبره په خندا کې تيره کړه او زما د پاره دا خبره يو سر خوگې جوړ شو- خو د دې نه غټ سرخوگې زما د پاره د ده دا شل زامن لونړه ووـ
د سړک په يوه غاړه سرکاري بنگلې وې او په بله غاړه پرائيويټ کورونه وو ـ زما کور او د سيکټري ساحب بنگله يو بل ته مخامخ وې ـ او زما د سرخوگي ټول سبب هم دغه وه ـ دا نه چې سيکټري ساحب يا د هغه بچي وران کاري وو که داسې وې نو زه به د ټول غمه خلاس وم ـ زما د بد قسمته ټول، واړه لوئې ، زنانه او نارينه د لکهنؤو د تهذيب خلک وه
هم د دوئې دا سړيتوب او تهذيب زما سرخوگې وه ـ زۀ چې به د کوره راوتلم ، که به سحر وه که ماخام، که غرمه به وه که ماسپخين، ما به خه ايسته اورته اوکتل چي د سيکټري ساحب سوک زوې لور په کوسه کې خو نشته ـ چې زړه به مې ډاډ شو چې ميدان خوشې دې نو به د خپل گيټ نه بهر راوتم ـ ولې بهر به مې قدم ايخودې نه وه چې لکه د پيري به يو تن ناساپه راپيدا شو او په ما به ئې غگ کړو ” سلام عليکم انکل“ ـ ما چرې يو ورز، يو وخت داسې نه وه تير کړې چې دا د پيريانو اولاد به زما د گيټ مخې نه ورک وې او زۀ د خپل کور نه ، بې سلامه وتې شوې ـ د خدائ نه هم گيله مند وم چې د پيريانو دې اولاد ته دې د سلام چل ولې خو ولې دې ـ
زما عمر هغه وخت پنزه ويش کاله وه ـ او د سيکټري مشران زامن لونړه که زما نه مشران نه وو خو په شکل سورت او جسامت زما نه مشران خکاريدل ـ هر يو به سلام بې د ”انکل“ نه کوۀ ـ ما به وې ، خوار شئ ، که سلام کوئ نو خير دې ، ولې زما نه مو په دې عمر کې ولې ”يونيورسل انکل“ جوړ کړې دې ـ يو سو پيرې مې راونيول او خه په پيزو مې پوهه کړل چې هر وختې اول خو د سلام حاجت نشته – که بيا هم نه قلاريگئ نو د خدائ روئي او منئ د ”انکل“ دا پيغور راته مه کوئې ـ زۀ ستاسو نه مشر نه يم ـ نو جواب به ئې راکړو ” ډيره خه ده انکل ” – او ما به سر له ټس ورکړو ـ
دوه درې واري مې سيکټري ساحب ته گيله اوکړه چې ستا دا زامن لونړه، ما په ليدو سره په ما ناساپه غگ کړي چې ” سلام عليکم انکل“ ـ نو په ډير فخر ئې جواب راکړو ” :زما اولاد دې کنه ـ په سړيتوب مې لوئې کړي دي – که کوم يو درته سلام او نه کړو او انکل ئې درته او نه وئيل نو ما ته او وايه ، زۀ به ئې په مور ــ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ”
ما به بيا خپل سر او ټکوۀ ـ چې خدايا د دوئې سره سه اوکړم ، چرته ترنه او تختم !
وخت دغه رنگ تيريدو ـ سلامونو نه خلاس نه شوم او نه د ”انکل“ نه زما مرتبه بدل شوه ـ ما ورته خپل تُوره ټوپک کيخودل او شکست مې قبول کړو ـ خو هغه ورَز زما د ډيرې خوشالئ وه په کومه ورز چې د تعليم د پاره ولايت ته روان شوم ـ د سيکټري ساحب ټوله کورينئ سره د وړو لويو ائر پورټ ته راغلي وو ـ او بلا هارونو ئې راته اچولي وو لکه چې زۀ حج له روان وم ـ يو سو جينکو اوخکې وچولې او سه پکې په اوچت اواز په جړا وو ـ نو زما زړه هم په خپکان شو ـ چې جهاز ته اوختم نو لگ غوندې خپه خو وم چې زۀ د خپلو بچو نه لرې روان وم خو بل خوا خوشاله هم وم چې د سه مودې د پاره به د ” سلام عليکم انکل:“ د ناساپه غگ نه بچ يم
د تعليم نه پس کينيډا ته د مستقل ميشته کيدو له لاړم او بچي مې هم هلته راغلل ـ خه په سوکالئ او سړو غوگونو جوند تيريدو ـ په کارونو کې داسې اخته شوم چې ورستو مخکې رانه هر سه هير ووـ دريش کاله تير شو ـ زما بچي لوئ شول واده شول ـ په خپل خپل کورونو شول نو هسې مې يو ورز خيال راغې چې راشه پاکستان ته به يو چکر اولګوم ـ زاړه اشنا به او ونيم ـ د لاهور سړکونه کوسې به او وينم چې تير شوي يادونه به لگ تازه شې ـ
ماخام د جهاز نه په لاهورکوز شوم ـ کور مې ساتلې وه ـ زمونگه پخوانئ نوکره وه هغې کور سپا کړې وو ـ ستړې وم- نو دوه شپې ورزې مې په خوب تيرې کړې ـ په دريمه ورز چې د کوره وتم نو په گيټ مې قدم اودريد ـ دواړو ډډو ته مې اخوا ديخوا خه اوکتل چې د سيکټري ساحب لور زوې چرته نه وي ـ ناساپه به راباندې د ” سلام عليکم انکل ” غگ اوکړي ـ زان مې ورته تيار اوساتلو ـ او د گيټ نه بهر شوم ـ خو هيچا راباندې غگ او نه کړو ـ مازيگر جومات ته لاړم نو هلته مې يو اشنا هم او نه ليدو ـ ايسته اورته مې خه اوکتل چې سيکټري ساحب خو به دلته چرته خامخا وي ـ هغه خو چرې کور به مونز نه کولو ـ که ډير به موسم خراب وه، بادو باران به وه خو هغه به مانزه له جومات ته راتلو او چرې به ئې مونز هم نه کزا کولو ـ ولې نن هغه ما چرته جومات کې او نه ليدلو ـ نو ملا ساحب له وره لم ـ ما نه پيجندلو ـ زما د پاره نوې وه خو تپوس مې ترنه اوکړو ” دا گاونډ کې چې سيکټري ساحب اوسي، نن مانزه ته جوړ نه دې راغلې؟“
جواب ئې راکړو ” سوک سيکټري ؟“
” هغه د شلو بچو پلار“
” د شلو بچو پلار، د کومو شلو بچو پلار ؟“
ما زړه کې اوې دا ملا جوړ نوې دې ـ دې ئې نه پيجني ـ سړک ته را اوتم سترگې مې لگې سمې وغړولې نو دنيا راته بدله بدله خکاره شوه ـ د سړک سر ته دوه دنگ دنگ بلډنگونه اسمان راکوز کړې وه ـ سړک د موټرو او ټريفک نه داسې ډک وه چې ټورانټو کې هم د کورونود ابادو سړکونه داسې ډک نه وي ـ ماته نا اشنا غوندې زائ خکاره شو ـ خو زان مې د بي سليقې روان ټريفک نه بچ کولو او د خپل کور گيټ له راغلم ـ خو دننه لا نه ړم ـ د گاونډي په گيټ د ټلئ په بټن مې گوته کيخوده ـ لگ ساعت پس زما د عمر يو سړې را اوتلو ـ تپوس مې ترنه اوکړو چې مير ساحب کور شته
” سوک مير ساحب ؟ دا زما کور دې ـ زما نوم صديقي دې“
” تاسو د کله نه دلته اوسيگئ؟
” له ډيرې مودې نه ـ شل دريش کالو راسې“
” سيکټري ساحب پيجنې؟“
سړې په سوچ شو ـ لکه په سوچ کې په لټون شو او بيا ئې جواب راکړو ” ستا متلب د هغې سيکټري خو نه دې کوم چې دغې مخا مخ سرکاري بنگله کې اوسيدو او بلا بچي ئې وو ”ـ
” هم دغه دې ـ پته ده درته اوس چرته اوسي؟“
” ډيره موده اوشوه چې مړ دې ؟“
” مړ دي؟ کور والا او بچي ؟“
” د هغه د مرگ نه يو کال پس ئې کور والا هم مړه شوه ـ اولاد ئې لوئ شوې وه ـ سه واده شو ـ کراچئ ته لاړل ـ يو دوه دوبئ ته او يو دوه امريکې ته ـ بس چنگ ونگ شول او بيا ترنه نه يو خبر شوي ـ
زړه مې ډير خپه شوـ ډير مې راياد شول ـ چې اوس زۀ د
”انکل“ عمر ته رسيدلې يم نو ټول چرته غيب شول ـ په ما هغه خوگ غگ ” سلام عليکم انکل“ د يوې ډډې رانغې ـ لکه چې د ټريفک شور او غوغا هم غلې شوه ـ هر خوا خاموشي شوه لکه چې زۀ يوازې په يو نا اشنا خار کې، په نا اشنا وطن، په نا اشنا زمکه ولاړ يم ـ زړه راته ډير په خپکان اواز راکړو:
انشا جی اٹهواب کوچ کرو، اس شہر ميں جی کو لگانا کيا
*******
